Oever

Jip (ook ‘Jippie’ genoemd door oma ‘alsof ik iets om te vieren ben’) worstelt met een tekenopdracht. “Teken een zelfportret”, een opdracht die de leerkracht misschien geniaal vond, maar waar Jip geen weg mee weet. Nochtans is Jip een excellent observator. Van insecten bijvoorbeeld, of van klasgenoten, of van boezemvriend Oever die zijn jaar moest dubbelen. De vriend waarvoor Jip zelfs met alles ophield, zodat ze weer samen in de klas zaten. Maar zichzelf tekenen? Nee, dat lukt Jip niet. Nadenken tot je hersenen overkoken en hunkeren naar de jongen wiens hart naar je lonkt daarentegen, daarin is Jip kampioen.

Jip (de fronser, de blozer, de tekenaar) is iemand die je in je hart zal sluiten, die je vertedert en ontroert. Ludwig Volbeda schrijft zoals hij tekent: hij schildert met woorden het universum van Jip bij elkaar, en gebruikt daarbij een zorgvuldige, zachte taal die de wereld aftast.