
Naar de rand van de wereld
Na een wereldbedreigende crisis is een nieuwe samenleving ontstaan, waarin techniek en kennis verboden zijn. De bewoners zijn leven van de jacht en de landbouw. Wanneer twee dorpsgenoten verdacht worden van ‘verboden kennis’, krijgen ze een gruwelijke straf. Samen met vier andere jongeren vlucht Abe weg, richting Vrijburg, waar ‘alle kennis uit de wereld samenkomt’. Het wordt een barre tocht, vol honger en wantrouwen. Al gauw wordt het vijftal achtervolgd. En dan blijkt één van hen een verrader te zijn. Lukt het Abe nog om de Vrijburg te bereiken?
Een spannend en levensecht achtervolgingsverhaal, dat is wel het minste wat je van Naar de rand van we wereld kunt zeggen. Dirk Weber biedt een knap portret van de groepsdynamiek tussen vijf verschillende individuen.
Lees een stukje
‘Is er wat?’ vroeg Abe.
Ze schudde haar hoofd, maar je kon zien dat ze moeite had om haar mond te houden.
‘Wil je het niet zeggen of mag je het niet zeggen?’
‘Ludwig komt het zo zelf vertellen.’ Eli had het gehoord. ‘Wat komt hij vertellen?’
Mila schudde haar hoofd.
‘Als hij het zo komt vertellen, is het geen geheim. Zeg het nou maar. Ik zie dat je ermee zit.’
‘Gertrud is opgesloten,’ zei ze.
Otto kwam er nu ook bij staan. ‘Waarom?’ vroeg hij.
‘Omdat ze verboden dingen weet,’ zei Mila. Ze zei het zo zachtjes dat alleen de kinderen die vlak bij haar stonden het konden verstaan. ‘En ze heeft iemand besmet.’
Besmet en verboden dingen. Abe wist dat het bestond, maar hij kende het alleen uit verhalen.
‘Wie heeft ze dan besmet?’ vroeg Otto. Hij zag botbleek.
‘Ik weet het niet,’ zei Mila. ‘Een jongen. Hij zit in het kinderhuis.’
‘Dat moet Edo zijn,’ zei Abe.
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.