Mahmood en de Bende van de Tijger

Mahmood ziet nu treurige momenten uit het leven van de messenjongen, een bus die zonder hem vertrekt, twee oudere jongens die zijn jas op een dak gooien. Mahmood voelt zijn onmacht, zijn woede, hij voelt de verveling als hij uren opgesloten zit in een oude badkamer, de schaamte, de liefde ook voor zijn moeder op het matras, de zoveelste man nog maar net verdwenen. Mahmood krijgt een heel leven over zich, een opeenvolging van heftige emoties raast door hem heen, en de laatste beelden, een jongenslijf, een kus en de schaamte die als een rode gloed door zijn lichaam brandt, zijn zo pijnlijk dat Mahmood uit het lijf van de jongen wordt geslingerd. Hij zit weer in zijn eigen lichaam en kijkt de jongen in de ogen.