Finse meisjes

Kira Wuck is Nederlandse. Maar eigenlijk is ze half Fins en half Indonesisch. Een beetje gespleten dus, een beetje anders. Ze ziet de dingen dan ook net iets anders dan wij ze doorgaans zien. Ze dicht over familie, over de mensen die ze ontmoet, over de dingen die ze meemaakt. Dezelfde dingen die we allemaal meemaken. Maar ze kijkt een beetje anders. Met haar tonnen verbeelding geeft ze alles wel iets wonderlijks.

Hoe ruikt eenzaamheid? Een beetje zuur misschien, of bitter? Maar ruikt eenzaamheid eigenlijk wel? Heeft het een geur? Wat voor een vraag is dat eigenlijk? Nou, eentje die Kira Wuck zich stelt dus. Zulke vragen stelt ze nu eenmaal. En ze geeft nog een antwoord ook: 'Eenzaamheid ruikt naar kalfslever in een ovenschaal'. En zo, ineens, heeft eenzaamheid een geur. Zo snel kunnen gedichten werken. Maar hoe het nu met die mysterieuze Finse meisjes zit, vraag je je af? Kira Wuck portretteert ze voor ons: 'Finse meisjes zeggen zelden gedag/ maar zijn niet verlegen of arrogant/ je hebt alleen een beitel nodig om dichtbij te komen'.