Schiet maar, ik ben toch al dood

Name: Schiet maar, ik ben toch al dood
Author: Julia Navarro

Julia Navarro
Bart Peperkamp (vert.)

Leesboeken, Geschiedenis, Gevoelens, Landen en culturen, Oorlog, 17 tot 18+ jaar

Marian Miller werkt in Israël. Aan de hand van gesprekken met Joden en Arabieren, onderzoekt ze hoe het is om te moeten vluchten en je opnieuw te moeten vestigen in een ander land. In Jeruzalem ontmoet ze Ezechiël Zucker, zoon van Samuel. Hij vertelt het verhaal van zijn vader en grootvader. Marian vertelt op haar beurt het verhaal van haar eerdere ontmoetingen met de Arabische familie Ziad. De Joodse Samuel Zucker vluchtte voor de opkomende Jodenhaat uit Rusland. Bij zijn aankomst in het Beloofde Land kocht hij land van de Ziads. Het land wordt bewerkt en bewoond en krijgt de naam ‘De Tuin van de Hoop’. Jarenlang leven de families ondanks hun religieuze en politieke verschillen in vriendschap met elkaar. Maar dan komt de Eerste Wereldoorlog, en niet lang daarna de Tweede.

Dit is een aangrijpende familiekroniek, over mensen die de haat en oorlog in hun land ontvluchten. Ondanks de verschillen in cultuur en godsdienst, leven mensen jaar in jaar uit in harmonie met elkaar. Tot onverdraagzaamheid en foute politieke keuzes het volk meesleuren en alles - letterlijk en figuurlijk - stuk maken. Een boek dat je doet afvragen of we dan nooit iets leren uit de geschiedenis.

Lees een stukje

De volgende morgen ging Ahmed, voordat hij op weg ging naar de steengroeve, langs bij De Tuin van de Hoop. Hij trof Kassia huilend aan en Ariels gezicht was bedrukt. Jacob was er niet, en Louis evenmin. Ariel deelde hem het slechte nieuws mee. Abraham Yonah was de avond ervoor gestorven. De oude dokter was al maanden ziek. Hij kwam nauwelijks nog uit bed en de dood was hem in zijn slaap komen halen. ‘Hij was een goed mens,’ fluisterde Ahmed, die de oude Joodse dokter oprecht waardeerde. ‘Hij was degene die jou en ons bij elkaar heeft gebracht,’ antwoordde Kassia, zonder haar tranen te kunnen inhouden. ‘Jacob en Louis zijn naar de stad gegaan. Marinna is met hen mee. Wij gaan later, er moet nog werk worden afgemaakt,’ legde Ariel uit. Gedurende de rest van de dag probeerde Ahmed zijn tranen te bedwingen. Hij kon zich nauwelijks op zijn werk concentreren, maar Jeremias, die altijd veeleisend was, zei niets, hij voelde hetzelfde verdriet om het overlijden van Abraham.