Gedichten voor gelukkige mensen
Met Verzamel de liefde werd auteur Bart Moeyaert in één klap dichter. ’t Schoon Verdiep in Antwerpen ging overstag, en Moeyaert werd stadsdichter. En wat voor één … hij sprak op de begrafenis van de kleine Luna, die slachtoffer werd van een dolgedraaide adolescent met een geweer in de hand. Hij observeert hoe na decennia eindelijk de ‘tijdelijke brug’ in Antwerpen werd neergehaald. Moeyaert is veel meer dan ‘stadsdichter’. Hij ademt (of niet) en zingt, hij bewondert de vlucht van zwanen, en hij heeft lief.
Hoe doet hij het toch? Ons laten voelen wat er overblijft van liefde, ons onderdompelen in de verwarring en rouw van een hele stad. In eenvoudige woorden roept Moeyaert hele werelden op en maakt hij ons deelgenoot van gevoelens waarvan we niet wisten dat we ze hadden. Slechts één raad: open dit boek, en lees.
Lees een stukje
Ik was bezoek dat langer bleef en anders sprak,
maar ik misstond niet in de kamer. Een beetje
als een schemerlamp die op den duur de sleutel kreeg.
Ik deed niet ongezellig en in mijn buurt was het
aan tafel minder leeg. Maar nog liet niemand na
mij af en toe te wijzen op mijn tong, mijn grond.
Dan noemden ze mij onverwachts weer anderman
en zonden mij naar huis, terwijl ik juist begon (...).
Wat andere lezers vinden
Er zijn nog geen reacties. Wees de eerste om zelf je mening door te geven.