De lange weg
Italië, zomer 1943. Drie tienersoldaten vechten in het Amerikaanse leger. De soldaten heten Rio, Frangie en Rainy. Ze zijn doodgewone jonge vrouwen. Voor elk van deze drie jonge vrouwen is het harde soldatenleven extra moeilijk: Frangie is een zwarte verpleegster, de Joodse Rainy wordt spionne en de zachtaardige Rio moet als korporaal haar troepen beschermen. Bovenal zijn ze vrouwen en tiert het racisme in het Amerikaanse leger welig. Verpleegster Frangie heeft het dus dubbel hard getroffen.
Welkom in de onophoudelijke gruwelen van de Tweede Wereldoorlog. Mensen sneuvelen, soldaten zijn voortdurend bang en vechten dagen aan een stuk... om amper enkele meters vooruit te gaan. Echt knap aan dit boek is de aandacht voor het seksisme, racisme en antisemitisme waar de jonge vrouwen mee te maken krijgen. Gelukkig zijn er de vriendschappen, de humor en zelfs de liefde.
Dit is het tweede deel van een bijzonder spannende en in Amerika heel populaire oorlogsserie. Auteur Michael Grant geeft een draai aan de geschiedenis: hoe zou het er in de oorlog aan toe gegaan zijn als er vrouwen meegevochten hadden aan het Amerikaanse front?
Lees een stukje
'Ik heb nog een hospik nodig', zegt dokter Frame. 'Een aantal van onze jongens gaat naar het front. Er kunnen drie gekwalificeerde hospiks aan een compagnie worden toegevoegd.' 'Ik ga wel,' zegt Frangie meteen. Dokter Frame doet een stapje in haar richting en fluistert: 'Jij bent niet direct mijn eerste keuze, Marr. Je bent goed, je bent betrokken en je werkt keihard. Ik hou jou liever hier.' Ongemakkelijk lang kan Frangie alleen maar naar de caduceus op zijn kraag kijken. Dit is zonder twijfel het mooiste compliment dat iemand haar ooit heeft gegeven. Ooit. En twee verschrikkelijke seconden lang is ze gang dat ze gaat huilen.
Beluister een stukje
Nood aan ondersteuning bij het lezen? Een Daisy-luisterversie van dit boek vind je bij Luisterpuntbibliotheek.
Staat dit boek in jouw bib?
Lees ook deze boeken
Codenaam Verity
Morgen toen de oorlog begon
In de voorste linie
Gone: verlaten
Bajaar
Wat andere lezers vinden
Ik vind de coole illustraties van de legomannetjes heel leuk.
Heel tof boek, ik vind de legomannetjes heel cool getekend.
waaw
Ik lees niet graag maar dat kan mij helpen met Nederlands
tof boek hoor echt een aanrader
Het begon allemaal in het jaar 1942, 3 jonge meisje genaamd Rio, Rainy en Frangie melden zich aan om bij het Amerikaanse leger te gaan. Een jaar later na zware trainingen worden ze ingezet in Italië. Het leger stopt niet voor dat alle geplande slagvelden veroverd zijn.
Ik vind het wel een leuk genre, vooral omdat ik geïnteresseerd ben in het leger was dit toch ook een beetje leerrijk. Ik had het gevoel dat het er wel zoals het echte leven in het leger er aan toe ging. Ik vind het mooi dat ze toch aandacht geven in het boek aan seksisme, racisme en antisemitisme.
Ik vind dat het lang duurde zeer lang voor dat ik in het verhaal mee zat en dat stoorde mij wel. Ik had liever dat het wat makkelijker te lezen valt. Er waren heel veel onduidelijke scènes in. Soms vind ik wel dat het er over gaat.
Ik vond het boek een beetje tussen in maar vooral goed. Omdat het eigenlijk echt zo een gruwelijk leven was vond ik het mooi en goed. Wat ik er minder aan vond is dat ik de eerst aantal pagina’s er echt moest doorslagen om toch niet op te gegeven met lezen. Omdat het heel ingewikkeld begon vond ik het lastig. Met momenten moest ik echt mijn billen samenknijpen van de spanning. Maar al bij al raad ik dit boek zeker aan.
leuk boek