De eenzaamheid van de priemgetallen

Voor school moesten wij een boek lezen voor het vak Nederlands. Ik heb gekozen voor het boek "de eenzaamheid van de priemgetallen" van Paolo Giordano. Normaal lees ik niet graag, maar na het lezen van de titel en de achterflap was ik helemaal verkocht.  Het vertelperspectief was afwisselend tussen 2 personen. De personages heten Alice en Mattia. Beide personages hadden in het verleden een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Mattia's zusje was op jonge leeftijd verdronken in een plaatselijke rivier waar hij haar had achtergelaten, terwijl Alice een ski-ongeluk had meegemaakt. Door dat ongeluk kampt ze met een mank been. Mattia doet ook aan automutilatie en Alice heeft anorexia. Je kon je goed inleven in de hoofdpersonages. Er werd elk hoofdstuk gewisseld tussen de personages. Door deze manier van schrijven worden de gevoelens van de personages zeer duidelijk gemaakt. Je wist hoe de personages dachten, voelden en wat ze meemaakten. Er werd in het verhaal amper in de ik-vorm verteld. Alle gebeurtenissen werden mooi uitgeschreven en werden duidelijke en languit verteld. Wat ik goed vond was dat ik snapte waarover het boek en de verhaallijnen gingen. Het boek eindigde met een open einde, zelf heb ik liever een gesloten einde. Daardoor vond ik het einde wat tegen vallen. Wat ik positief vond aan het verhaal is dat er ook zaken verteld werden die ook bekend zijn in de "echte" wereld. Ik vond het een leuk boek en zou het iedereen kunnen aanraden, ook omdat het boek ongeveer 300 pagina's bevat, wat eigenlijk niet zo veel is. Het boek is vooral geschikt voor lezers van 15 jaar of ouder.

Dit boek is erg makkelijk geschreven. Korte hoofdstukken. Het verhaal heeft verschillende fases. Dan dat jaar en een paar jaar later. Het heeft wel heel veel personages hier moest ik wel even nadenken wie was wie. Het verhaal is wel heel rauw maar heel mooi geschreven.

Ik heb het boek: ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ van Paolo Giordano gekozen omdat de achterflap en de titel me wel aanspraken. Je krijgt nog niet veel informatie over wat het boek gaat. Dus wou ik graag het boek lezen. In het begin had ik nog niet direct door hoe de structuur van het boek was. Maar na een deel van het boek te lezen werd het duidelijk dat er per hoofdstuk gewisseld werd van personage. Het vertelperspectief was dus afwisselend van 2 hoofdpersonages. Je kon je goed inleven in de hoofdpersonages. Je wist hoe ze dachten, voelden en wat ze beleefden. Er werd bijna nooit in de ik-vorm verteld. Hun verhalen werden zeer mooi beschreven. Alles werd zeer duidelijk en languit verteld. Wat ik zeer goed aan een boek vind, dan ben ik zeker mee met het verhaal. Ik had ook een ander einde verwacht. Het heeft nogal een open einde waar ik niet zo van hou. In een boek heb ik het liefst een einde dat duidelijk is dat het verhaal stopt. Dat het dus een gesloten einde is. Wat dan wel leuk is aan zo een einde is dat je zelf je einde kunt verzinnen. Ik vond het goed dat er jaartallen tussen verschillende hoofdstukken zaten. Zo was het verhaal gemakkelijker te volgen. Je wist in welke periode ze zaten, hoe oud ze waren en hoeveel jaren ertussen de gebeurtenissen zaten. Er kwamen heel wat zaken in wat in het echt ook voorkomt. Zoals het hoofdpersonage Alice die anorexia heeft. Het is een zeer meeslepend verhaal. Je wilt direct verder lezen en weten hoe het boek gaat eindigen. Ik vond het over het algemeen een leuk en verrassend boek. Want het einde had ik totaal niet verwacht. Ik zou het zeker aanraden aan andere mensen om het boek te lezen.

De keuze voor mijn derde boek was al snel gemaakt: 'De eenzaamheid van de priemgetallen', geschreven door Paolo Giordano. De titel sprak me enorm aan, want hoe in godsnaam kunnen getallen eenzaam zijn? Naarmate ik verder las in het boek, werd het al gauw duidelijk. Priemgetallen zijn enkel deelbaar door één en door zichzelf. Ze staan op hun plaats in de oneindige rij natuurlijke getallen, zoals allemaal tussen twee ingeklemd, maar verder uit elkaar dan de andere. De twee hoofdpersonages, Mattia en Alice, kunnen hier merkwaardig goed met vergeleken worden. Alice en Mattia hebben vroeger allebei een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Mattia's zusje Michela is verdronken in een rivier nadat hij haar had achtergelaten en Alice heeft vroeger een skiongeluk meegemaakt, waardoor ze nu kampt met een mank been. Mattia doet ook aan automutilatie en Alice heeft anorexia. Deze gebeurtenissen blijven iedere dag een belangrijke rol spelen in het leven van beide hoofdpersonages. Alice en Mattia zijn voor elkaar gemaakt: twee mensen die hun eigen eenzaamheid in de ander hadden herkend. Het vertelperspectief vond ik zeer interessant: het meervoudig vertelperspectief. Dit geeft de lezer een klare kijk op het verhaal. Eerst is Alice aan het woord, het volgende hoofdstuk Mattia. Door deze manier van schrijven worden de gevoelens van zowel Mattia als Alice zeer duidelijk gemaakt. Je voelt zowel het geluk, als het verdriet van de twee hoofdpersonages. Vervolgens houdt Giordano de lezer in spanning en laat hem/haar toeleven naar het einde van het boek. Tot en met het voorlaatste hoofdstuk heb je geen idee hoe het boek zou eindigen. De verschillende karakters worden zeer goed uitgediept: je leeft met ze mee. Ik vond dit een zeer interessant, realistisch en goed boek. Enkel het einde vond ik jammer. Het is open, dus achteraf bleef ik nog met een heleboel vragen zitten in mijn hoofd. Desondanks staat dit boek vanaf nu in mijn top drie en vind ik het een absolute aanrader.

Ik heb met de boekenlijsten altijd moeite wat mijn volgend boek zou worden. Aangezien een klasgenoot van mij dit boek gelezen had en zei dat het de moeite waard was ben ik het maar beginnen lezen. In de bibliotheek zelf schrok ik van hoe dik het boek was. Maar uiteindelijk heb ik het boek sneller uitgelezen en vond ik het interessanter dan gedacht.<br>

Het eerste deel van het boek waarin je leest over de traumatische gebeurtenissen van de personages was ik meteen geboeid. (Ik zat op de bus en was bijna vergeten afstappen.)
Het was leuk dat deze korte hoofdstukjes steeds eindigden op iets spannends en dan overgingen naar een hoofdstuk over een ander personage. In het begin was dit best wel wennen en ik snapte niet goed wat er gebeurde maar door deze afwisseling bleef ik wel nieuwsgierig naar het vervolg. Daarom wil ik in mijn beoordeling ook de nadruk op leggen, de afwisseling die de schrijver steeds doet. Eerst een hoofdstukje over het ene hoofdpersonage en dan weer een hoofdstukje over het andere hoofdpersonage.<br>
De twee hoofdpersonages zijn Mattia en Alice. Allebei hebben ze iets meegemaakt in hun jeugd. Gebeurtenissen waar de schrijver gedurende het hele verhaal vaak op terugblikt.<br>
Mattia heeft een vorm van autisme en is getraumatiseerd met de verdwijning van zijn zusje. Alice heeft anorexia en heeft een ongeluk gehad bij het skieën. De afwisseling in dit boek tussen de verschillende personages vind ik een heel goede schrijfwijze van de auteur. Na ieder hoofdstuk heb je vragen over het vervolg maar dan moet je eerst een hoofdstuk afwachten vooraleer je antwoorden krijgt. Daarna heb je natuurlijk al weer vragen over het hoofdstuk dat ertussen zat en zo gaat het steeds verder en lees je het boek in een mum van tijd uit.
<br>
Ik vind dat je tijdens het verhaal je steeds afvraagt hoe de twee hoofdpersonages (opnieuw) in contact gaan komen. Het einde vind ik daarom zeer teleurstellend. De personages eindigen niet samen en ik denk dat vele lezers dit wel verwacht hadden.<br>
Het is een aanrader! Ik vind het boek zeker geschikt voor onze leeftijd.
Ik heb geen spijt dat ik dit boek heb gelezen.

Ik vind dit een zeer interessant en aangrijpend boek waarin je geconfronteerd wordt met de harde realiteit. Ook de titel vind ik voor dit verhaal heel goed gekozen, er schuilt een mooie uitleg achter. Priemgetallen zijn enkel deelbaar door 1 en door zichzelf wat volgens Mattia staat voor de eenzaamheid. Ik vind dat dit volledig samen gaat met unieke personen zoals Mattia en Alice. Priemgetallen staan nooit naast elkaar. Volgens mij duidt dit erop dat het moeilijk is voor Mattia en Alice om om te gaan mat andere mensen. Ze proberen contact te zoeken maar kunnen ze nooit echt raken of tot hen doordringen. Op zo’n manier zijn Alice en Mattia zoals tweelingpriemgetallen, vlak bij elkaar maar niet dicht genoeg om elkaar echt te raken.<br>

Ik had van enkele vriendinnen al positieve commentaren gehoord over dit boek en was dus direct geprikkeld om het te lezen. De onderwerpen die dit boek behandeld zijn alledaags maar worden vaak als taboe beschouwd. Automutilatie en anorexia zijn zaken die vandaag de dag steeds vaker voorkomen bij jongeren en die ik uiterst interessant vind. In het boek wordt ook gepraat over Alice’s fysieke handicap en het gepest dat dit met zich meedraagt. Ook de relatie met haar vader vond ik interessant omdat dit me persoonlijk aangaat. Het laatste belangrijke onderwerp in dit boek is natuurlijk ook liefde. Er wordt getoond dat alles niet altijd gaat zoals je het zou willen en dat je in het echte leven niet altijd het happy end krijgt waar je op hoopte.
<br>
Het verhaal wordt verteld vanuit een auctorieel hij-perspectief, dit wil dus zeggen dat de schrijver alles weet. Hij weet dus ook wat er met Michella gebeurd is. Om spanning op te bouwen wordt de lezer hierover in het onwetende gelaten wat vragen oproept en ruimte geeft om hierover zelf te gaan fantaseren. Af en toe maakt de auteur ook gebruik van een cliffhanger aan het einde van een hoofdstuk waardoor de lezer telkens getriggerd wordt om verder te lezen omdat je te weten wil komen wat er zal gebeuren.
<br>
Ik vond het mooi hoe de schrijver aan het einde van het boek verwijst naar het begin. Hij praat over eenzelfde soort situatie maar bekijkt ze deze keer op een andere manier waardoor je een rustig en emotioneel einde krijgt.

Toen ik de boekenlijst zag, was mijn keuze snel gemaakt. Allereerst zocht ik de definitie van priemgetallen op omdat ik dacht dat dit een belangrijke rol speelde in het verhaal. Ik vroeg mij af wat de titel betekende dus begon ik meteen te lezen. Het verhaal gaat over twee kinderen Alice en Mattia, de twee priemgetallen in het verhaal. Zij hebben allebei een traumatische gebeurtenis meegemaakt. Ze proberen hun gedachten te verzetten. Alice heeft een skiongeluk gehad waardoor ze een motorische beperking heeft. Ze heeft haar vader de schuld van haar skiongeluk. Mattia voelt zich schuldig omdat zijn zusje spoorloos verdwenen is door hem. Zij had verstandelijke beperkingen en Mattia schaamde zich vaak voor haar. Alice zoekt afleiding in fotografie en Mattia doet aan zelfverminking en is hoogbegaafd.
Ze ontmoeten elkaar op de middelbare school. Doordat ze allebei een trauma hebben meegemaakt, is hun aantrekkingskracht groot. Na een tijdje ontstaat er een bijzondere vriendschap. De mama van Alice krijgt terminale kanker en Alice leert de arts van haar moeder kennen. Alice wordt verliefd op hem. Ondertussen schrijft Mattia een script over priemgetallen, zo voelt hij zijn ‘relatie’ tussen Alice en hem. Op de dag van de uitreiking gaan ze naar het park. Mattia vertelt over zijn zusje. Op dit moment gaan ze ook kussen. Een week later krijgt Mattia een baan aangeboden. Alice vind dit niet leuk en wordt boos. Als Mattia voor de baan kiest, breekt Alice hun band en kiest voor een relatie met Fabio. Dit had ik totaal niet verwacht.
Later overlijdt de mama van Alice en concentreert ze haar op fotografie. Mattia heeft super veel werk op de universiteit. Alice en Fabio gaan trouwen. Fabio wil een kind maar dit gaat niet door de anorexia van Alice. Fabio en Alice gaan uit elkaar en ze gaat naar het ziekenhuis. Daar ziet ze een vrouw die op Mattia kijkt, ze denkt dat het de tweelingzus van hem is. Ze besluit om hem te contacteren en vraagt hem om langs te komen. Als Mattia er is, zegt hij niets meer uit angst. Zonder verder te praten, gaan ze weer uit elkaar.
Het verhaal wordt vertelt vanuit het auctorieel hij-vertelperspectief dat wil zeggen dat hij alles weet en hij alle gevoelens van de personages kent. Het thema is overduidelijk eenzaamheid. Dit merk je bij alle personages. In het algemeen vond ik het een heel mooi boek. Wat het soms iets moeilijker maakte waren de tijdssprongen. Bij het einde van het boek was ik erg teleurgesteld. Ik zat nog met veel vragen waar ik geen antwoord op kreeg.

Toen ik de flaptekst van ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ las, was ik meteen benieuwd hoe het verhaal zou lopen. Normaalgezien lees ik helemaal niet graag, maar bij dit boek had ik een goed gevoel. Ik hoorde alleen maar positieve reacties over het boek.
Het verhaal gaat over Alice en Mattia, de twee priemgetallen van het verhaal. Zij hebben allebei iets traumatisch meegemaakt. Alice heeft anorexia en een mank been. Mattia is hoogbegaafd en kan de verdwijning van zijn tweelingzusje niet plaatsen. Hij doet aan zelfverminking. Toch proberen ze allebei hun zinnen te verzetten. Alice zoekt afleiding in fotografie en Mattia wordt een wiskundig wonder. Alice en Mattia ontmoeten elkaar op de middelbare school en voelen zich meteen aangetrokken tot elkaar zoals twee priemgetallen. Er ontstaat een unieke vriendschap, toch gaan ze elk hun eigen weg want ze kunnen geen wezenlijk contact met elkaar vinden. In de laatste hoofdstukken komen ze weer samen, wat me erg blij maakte. Naarmate het verhaal ten einde liep was ik erg teleurgesteld. Omdat Alice en Mattia elkaar zo goed aanvullen, had ik verwacht dat ze samen gelukkig zouden worden. Deze ‘happy end’ was er helaas niet, wat ik moeilijk kon begrijpen .Wat er met het zusje van Mattia gebeurd, zullen we ook nooit te weten komen.
Giordano vertelt over heel gevoelige onderwerpen, wat mij en nog vele anderen raakt. Daardoor is het boek ook zo mooi, je kan je helemaal inleven. Het verhaal wordt vertelt uit een auctorieel hij-perspectief. De schrijver weet namelijk alles. Hij weet ook wat er met Michela is gebeurd, maar dit komt de lezer jammer genoeg niet weten. Paolo Giordano maakt het verhaal daardoor heel spannend. De drang is dus groot om voortdurend verder te lezen .
Ondanks het teleurstellend einde, vond ik het toch een schitterend boek. Een echte aanrader!

Toen ik de boekenlijst voor het vak Nederlands zag, was het zoals gewoonlijk alweer een moeilijke keuze om een boek te kiezen die mij zou bekoren. Toch ging de keuze deze keer sneller dan verwacht. Om één of andere reden vond ik de titel 'De eenzaamheid van de priemgetallen' geschreven door Paolo Giordano, zeer mysterieus klinken. Mijn keuze was dus snel gemaakt.

En ja hoor mijn verwachtingen kwamen uit, vanaf de eerste bladzijde wist ik dat het een boek ging zijn die mij niet snel zou loslaten. Ik wou de hele tijd verder lezen, omdat ik wou weten wat er zou gebeuren.

Het thema van het boek gaat namelijk over een meisje Alice en een jongen Mattia, de twee priemgetallen waar ze het in de titel over hebben. Het meisje Alice lijdt aan anorexia nervosa en heeft een mank been door een ski-ongeval. Maar ze probeert dit allemaal te vergeten en zoekt dus wat afleiding in de fotografiewereld. Mattia daarentegen heeft het ook niet al te gemakkelijk, hij kan de verdwijning van zijn tweelingzusje Michela niet van hem afzetten en zoekt afleiding door aan zelfverminking te doen. Omdat elk van hen een soort trauma heeft meegemaakt ontstaat er een soort 'aantrekkingskracht' tussen hen, zoals je in de wiskunde ook ziet bij priemgetallen. Ze horen als het ware bij elkaar, maar ze zien dit eigenlijk niet echt in en volgen elk hun eigen weg.

Het vertelperspectief in het boek vond ik zeer passend bij de gebeurtenissen. Het was namelijk een auctorieel vertelperspectief, dit wil zeggen dat de auteur al op de hoogte is van wat er allemaal gaat gebeuren maar dat hij zelf niks vertelt. Hij laat er dus voldoende spanning in voor de lezer van het boek.

Buiten al deze positieve puntjes over het boek heb ik misschien twee 'negatieve' puntjes. Enerzijds was het boek soms moeilijk te volgen doordat de auteur vaak van personage wisselde en ook van tijd, hij maakte gebruik van flashforwards, wat het soms een beetje ingewikkeld maakte. Je moest dus zeer aandachtig zijn bij het lezen van dit boek. Anderzijds vond ik het einde ook nogal moeilijk te begrijpen. Dit komt doordat het een open einde was en ik denk dat ik liever een 'happy end' had gehad dan een open einde zoals nu. Want nu blijf ik met de vraag zitten hoe het eigenlijk zou afgelopen zijn. Zouden Alice en Mattia toch een koppel vormen in de toekomst? Zou Mattia zijn zusje Michela ooit terug ontmoeten? Deze vragen blijven steeds door mijn hoofd spoken.

Eerlijk gezegd was mijn eerste reactie na de laatste pagina niet zo positief. Ik heb het vaak nogal moeilijk met open einden. Toen ik echter enkele commentaren las, ben ik dieper gaan nadenken. Nu ben ik er dus rotsvast van overtuigd dat het einde het enige juiste einde was. Het leek namelijk doorheen heel het boek zo dat Alice en Mattia voor elkaar gemaakt waren. Toch stonden er ook enkele kleine verschillen in die twijfel zouden moeten gezaaid hebben. Alice verwijt haar vader en haar omgeving voor haar manke been en Mattia verwijt zichzelf voor de verdwijning van zijn zusje Michela. (Toch hoop ik nog stiekem dat Michela en Mattia elkaar terug ontmoeten, het zou een grote opluchting zijn voor hem. Toch kan het zijn opgebouwde stabiele wereld ook weer doen wankelen.) Het einde laat dus juist zien dat ze het nu beiden begrijpen, het leven terug zien zitten en vooral zichzelf aanvaarden. Ik vind het zo het mooiste einde dat ik ooit gelezen heb.
Het boek is ook niet langdradig in mijn ogen, want de kleine details maken de personages zoals ze nu zijn. Het zijn die kleine dingen waar wij vertrouwd mee zijn en die nu zo’n verschil maken. Om het allemaal samen te vatten: Lees dit boek! Zelf ga ik het boek waarschijnlijk opnieuw lezen.

Ik werd aangetrokken door de kaft en ook door de titel. Ik vind dit boek leuk om te lezen omdat het iets mysterieus heeft. Het is niet voor de hand liggend. Je weet niet wat er zal gebeuren dus het is niet voorspelbaar. Ik lees zowel fictie als non-fictie. Beiden spreken me wel aan. Ik vond het echt leuk om te lezen al wou ik liever een ander einde. Een einde dat je zeker weet of het nu klopt wat je hebt gelezen of juist niet.

De eenzaamheid van de priemgetallen is een boek dat onlangs verfilmd is. Het telt 318 pagina’s en het is geschreven door Paolo Giardano. Voor dit boek (dat zijn eerste boek was) kreeg hij maar liefst 4 prijzen.
Het boek is zo geschreven dat je het op je gemak in een week kan uitlezen. Als je voor het eerst de titel leest denk je waarschijnlijk onmiddellijk aan een saai boek over wiskunde maar niets is minder waar. Beide hoofdpersonages maakten in het verleden een traumatische gebeurtenis mee waardoor ze eenzaam zijn, maar toch vinden ze elkaar. Het mooiste aan het boek is dat veel dingen niet gezegd worden en dit zet aan tot denken. Daarom wil je het boek zo snel mogelijk uitlezen en kan je niet meer stoppen.

Wanneer Paolo Giordano in zijn openingshoofdstuk Alice en Mattia voorstelt, viel het mij meteen in de smaak. Vanaf de eerste pagina wist ik dat dit boek mij ging bekoren. Beide personages hebben in hun kinderjaren een vreselijke ervaring meegemaakt. Dit maakte van hen twee teruggetrokken personen. Als hun eenzame levens elkaar kruisen, ontstaat er een hechte vriendschap. Volgens Alice beschreven als 'een onzichtbare, elastische band die schuilging onder een hoop onbenulligheden, een band die alleen kon bestaan tussen mensen zoals zij: 'twee mensen die hun eigen eenzaamheid in de ander hadden herkend'.
Het boek heeft een duidelijke chronologische opbouw, waarin de karakters zich verder ontwikkelen.
Het thema was voor mij direct duidelijk. Alice lijdt aan anorexia, heeft een mank been en zoekt afleiding in de fotografie. Mattia doet aan zelfverminking, snijdt zichzelf in de handen maar eigenaardig genoeg is hij ontwikkeld tot een wiskundig wonder. Volgens het boek zijn het twee eenzame priemgetallen. Het echte contact tussen de twee is moeilijk, net zoals twee priemgetallen: 'Mattia dacht dat Alice en hij zo waren, twee tweelingpriemgetallen, alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt te raken.'
De schrijver schrijft vanuit een auctorieel hij-vertelperspectief. Hij weet dus hoe het verhaal in mekaar zit maar speelt zelf niet mee. Hij volgt afwisselend Alice en dan weer Mattia. Hij maakt sprongen in de tijd en elk deel eindigt met een cliffhanger. Het meest onverwachtste houdt hij voor het slot: hij kiest niet voor het happy end. Het was anders dan ik verwacht had en ik ben er nog niet helemaal uit of ik liever een ‘alles komt goed’ eind gehad had of dit ‘onze wegen scheiden zich hier’ eind.
Ondanks het einde is het boek zeker een aanrader. Vanaf de eerste pagina neemt de schrijver je mee in het verhaal. Hij schrijft met een groot inlevingsvermogen maar toch zonder overdrijven. Het blijft realistisch. Een verhaal waar je nog tijden blijft over nadenken.

Ik vind het boek mooi, maar ook nogal serieus en deprimerend. Het is erg realistisch omdat het over het leven gaat en daarom soms ook beangstigend. Je kan je goed inleven in de personages, in hun complexe karakter dat mooi beschreven wordt en waar je soms helemaal in mee bent, maar soms ook de draad kwijt bent. Het leven is een moeilijk thema, maar de schrijver heeft het echt goed overgebracht. Dit boek is niet echt mijn genre, maar het is wel de moeite waard.

Een zeer goed boek, soms wel moeilijk om te volgen of te lezen maar ik heb zeker ervan genoten. Ik heb dit boek van een vriendin gekregen en daarom dat ik het gelezen heb.
Het verhaal is zeer meeslepend.
Zeker een aanrader!

Toen ik naar de boekenlijst van het vak Nederlands keek, twijfelde ik tussen twee boeken. Mijn keuze viel op 'De eenzaamheid van de priemgetallen' omdat de eerste pagina van dit boek zeer vlot las. Het verhaal was zeer spannend en het duurde dus niet lang voor het ik het uitgelezen had.
Mattia en Alice hebben beide een traumatische gebeurtenis meegemaakt in het verleden. Deze gebeurtenis achter volgt hen door het hele verhaal. Beiden voelen ze zich niet begrepen door anderen. Wanneer ze elkaar ontmoeten is er een klik. Ze ontwikkelen een speciale band maar worden nooit een koppel, wat ik jammer vind omdat ze elkaar zeer goed zouden kunnen aanvullen. In het begin van het verhaal had ik medelijden met Alice omdat ze gedwongen werd door haar vader om te gaan skiën en het eigenlijk deels zijn schuld is dat Alice mank loopt. Ook wanneer Viola haar liet vallen puur uit jaloezie vond ik het erg voor haar. Op het einde van de roman was dit juist het omgekeerde. Ik vond haar heel egoïstisch om Fabio zo te kwetsen. Hij wou haar gewoon helpen met haar eetprobleem. Hij was een goede man voor haar en zij laat hem gewoon weggaan.
Het verhaal is geschreven in het auctorieel hij-vertelperspectief. Hij is dus alwetend en kent de gevoelens en gedachten van alle personages van binnenuit. Zo weten we zowel van Alice als van Mattia hoe ze zich voelen. Dit is zeer handig omdat je anders moet gissen naar de gedachten van iemand anders.
Het einde van het boek vond ik wat minder. We weten nooit wat er gebeurt is met Michela. Misschien is ze verdronken of is ze toch ontvoerd? De lezer komt het nooit te weten. Wat ik persoonlijk jammer vind is dat er geen happy end is. Gewoonweg omdat Mattia te laf is om te blijven. Doorheen het hele verhaal heeft hij niks van initiatief getoond. Alice moest dit altijd doen en hij was te bang om er op te reageren.

Wanneer ik startte met lezen in ‘De eenzaamheid van de priemgetallen’ was ik onmiddellijk verkocht. Alleen al de schrijfwijze van Paolo Giordano is prachtig. Voor iemand die gebeurtenissen zo mooi kan beschrijven met zo weinig woorden, heb ik echt bewondering.

Ik heb het boek zeer graag gelezen. Het las heel vlot en eens je erin begonnen bent, wil je verder lezen en niet meer stoppen. Het boek was volgens mij zeker niet voorspelbaar en dat vind ik goed, want wanneer dit wel het geval is, heb ik geen zin meer om verder te lezen.

Alice en Mattia zijn twee mensen die allebei niet goed weten wie ze zijn, wat ze willen bereiken in hun leven en waarom ze leven. Ze hebben beiden kenmerken die ervoor zorgen dat ze zijn wie ze zijn. Alice leidt aan anorexia en heeft een mank been, dit zal altijd zo blijven en het is een deel van wie ze is. Mattia heeft geen behoefte aan sociale contacten, is altijd bezig met wiskunde en snijdt zichzelf. Ook deze dingen maken wie hij is als persoon. De twee hebben beiden hun problemen en hebben dezelfde kijk op het leven waardoor ze voor elkaar gemaakt zijn en bij elkaar horen.

Het verhaal wordt vertelt vanuit een auctorieel hij-perspectief. Paolo Giordano kent de personages van binnen en van buiten. Hij weet alles over Alice en Mattia, hun gevoelens, gedachten, gewoontes... Hij weet bijvoorbeeld ook wat er met Michela is gebeurd of waar ze nu is. De lezer komt het nooit te weten. Is ze verdronken toen ze klein was? Of was ze toch de vrouw die Alice zag in het ziekenhuis? We zullen het nooit weten, wat ik jammer vind.

Ik vond het einde wel een kleine teleurstelling. In de laatste hoofdstukken kwamen ze terug samen, maar in de laatste pagina’s hebben ze elkaar dan toch maar weer verlaten, dat vond ik een beetje jammer. Ik dacht echt dat het een romantisch einde zou zijn, dat ze na alles wat ze meemaakten in hun leven toch nog zouden samenkomen maar dat was dus toch niet het geval. Maar dit neemt niet weg dat ik het een prachtig boek vind, het is een echte aanrader.

Voor het vak Nederlands was het de bedoeling dat we een boek lazen en dit sprong me in het oog. Ik begon met het lezen van de flaptekst en dacht dit boek wordt het. Ik was wel benieuwd wat de titel te maken had met de inhoud van het boek. Naarmate het boek verder ging, werd het me al snel duidelijk. Priemgetallen zijn niet deelbaar door twee, maar tweelingpriemgetallen hebben een band met elkaar net zoals zeventien en negentien. Dat komt neer op Mattia en Alice die samenkomen bij elkaar en dan wegvluchten. Ze voelen een aantrekkingskracht naar elkaar toe, maar passen niet bij elkaar.
In het begin vond ik het een moeilijk te volgen boek. Het boek bestaat uit verschillende hoofdstukken en er wordt na verschillende hoofdstukken ook nog vooruit gesprongen in de tijd. Het verhaal is chronologisch verteld. Het tempo gaat snel vooruit waardoor de vertelde tijd veel langer duurt dan de verteltijd. Er wordt geen gebruik gemaakt van flashforwards. Wel heb je op een gegeven moment een flashback wanneer er over het skiongeval verteld wordt. Omdat er verschillende jaren niet beschreven zijn in het boek, moet je soms zelf je fantasie gebruiken om te weten wat er in die tussentijd is gebeurd.
In het begin lees je ook twee verschillende verhalen, maar deze vormen na verschillende jaren weer één geheel.
Ik vond het niet zo een spannend boek om te lezen. Er gebeurden geen speciale zaken, waardoor het verhaal geen andere wending kreeg.
Ik vond het thema wel zeer interessant. Het gaat over twee totaal verschillende personages, Mattia en Alice, die elkaar toevallig tekenkomen. Ze hebben elke een verschillende achtergrond en elk hun eigen problemen. Alice krijgt op een gegeven moment anorexia en Mattia weet niet goed hoe hij hier mee om moet gaan. Hij vlucht van Alice weg waardoor Alice in een nog diepere put valt. In het begin denk je dat Mattia en Alice samenblijven voor hun hele leven, maar ze gaan elk hun eigen uit. Na enkele jaren probeert Alice opnieuw contact te zoeken met Mattia. Ze ontmoeten elkaar, maar zijn uit elkaar gegroeid en gaan elk hun eigen weg.

De eenzaamheid van de priemgetallen vind ik een prachtig boek. Het verhaal is soms wel wat raar en moeilijk te begrijpen. Het einde is eigenlijk, al gaat Mattia weg, toch een happy end. Ze
gaan beide verder met hun leven. Dat vind ik een prachtige einde.
Het mooiste vind ik dat sommige dingen niet uitgelegd of opgelost worden. Je weet nooit wat er met Michela is gebeurd en hoe Alice gered is. Dit maakt dat je er lang over na kan blijven denken. Een geweldig boek!

Toen ik had beslist om 'De eenzaamheid van de priemgetallen' te lezen dacht ik niet dat het boek mij zo zou aangrijpen. Er zit iets mysterieus in. Het is moeilijk om uit te leggen wat, maar het moment dat je begint te lezen kan je niet meer stoppen. Wat Mattia en Alice hebben meegemaakt kunnen ze nooit vergeten. Ze hebben er een allebei een soort trauma aan overgehouden. Het leven dat ze verder leefden vond ik jammer. Vanaf het begin dat ze elkaar leren kennen, denk je als lezer: ‘Die horen bij elkaar’. Jammer genoeg nemen ze elk hun eigen weg. Ik had wel gedacht dat Alice gelukkig ging worden met haar man. Het was dus verrassend toen het bleek dat dit niet zo was. Zij was Mattia blijkbaar nog niet vergeten. Het is aangrijpend dat ze door het ongeval dat ze vroeger had, anorexia kreeg. Ze koos er bewust voor om niet te eten. Met Alice had ik medelijden. Met Mattia had ik in het begin ook medelijden, want als kind kan je niet weten wat je je kleine zus aandoet door haar alleen te laten. Maar naarmate het boek vorderde kreeg ik een beetje een afkeer van hem. Hij kwetste Alice meerdere keren. Wat ik ook goed vind is dat de schrijver ook over onderwerpen praat die alledaags zijn. Problemen met ouders, niet aanvaard worden, anorexia…
Ik vond het wel een slecht einde, teleurstellend zelfs. Ik dacht dat Alice en Mattia eindelijk een koppel gingen vormen, maar Mattia is dan terug voor de zoveelste keer gevlucht.
Het boek wordt verteld vanuit een auctorieel hij-vertelstandpunt. De verteller weet alles over de personages. Hij weet ook wat er vroeger gebeurde of wat er later nog zal gebeuren. Hij weet alles over Mattia en Alice. Hij weet hoe Alice zich voelt en wat Mattia denkt. Hij weet ook alles over de andere personages, ook al vertelt hij daar niet veel over. De dingen die je te weten komt, zijn genoeg om hun gevoelens en gedachten te kennen en je moet niet meer weten van deze personages om het verhaal te begrijpen.

Een mooi boek en ontroerend verhaal met uitzonderlijke personages waarvan je het einde wil weten.
Het einde viel wel wat tegen, vond ik.